II

Gdy zespół zajął miejsca, Chester wstał i udał się do kuchni po napoje oraz przekąski. Wróciwszy do salonu ułożył wszystko na dębowym stole, a po chwili wrócił się po szklanki.

- Muszę wam coś powiedzieć – nieoczekiwanie Joe zabrał głos. – Poznałem niedawno fajną dziewczynę i sądzę, że coś może z tego być – uśmiechnął się Koreańczyk.

- No, no, no – zaśmiał się Brad jednocześnie biorąc ciastko.  – To kiedy ślub?

- Nie bądź dziecinny – Hahn zrobił poważną minę. – Takie rzeczy były zabawne,  jak mieliśmy dziesięć lat  – dodał. Przez chwilę zapanowała niezręczna cisza. Coś takiego nie zdarzało się zbyt często. Prawie zawsze choć jeden członek zespołu miał coś do powiedzenie, a potem to już tylko kwestia czasu, gdy reszta dołączała się do rozmowy.  W ogromnym pokoju słychać było jedynie dźwięk łamania paluszków i gryzienia ciastek. Nieoczekiwanie rozległa się głośna melodia.

- Przepraszam na chwilę – oznajmił Shinoda wyciągając telefon, wstał od stołu i udał się na dwór. – Słucham?

- Mam dla ciebie zadanie – Mike usłyszał męski głos. – Pamiętasz tamtego pajaca, który nam się naraził? Masz się go pozbyć. Ma zniknąć do końca tego tygodnia – mężczyzna rozłączył się. Muzyk schował komórkę do kieszeni i wrócił do przyjaciół.

- Muszę iść, przepraszam – Kenji zrobił smutną minę, a po chwili odszedł.

- Co mu się stało? – spytał niepewnie Joe chrupiąc paluszki.

- Pewnie Anna po niego zadzwoniła – zaśmiał się Bennington. – Dlatego ja nie angażuję się w związki – wyjaśnił i wziął łyk pomarańczowego soku.

- Tak szczerze mówiąc… Anna jest jakaś podejrzana… Sam nie wiem czemu – stwierdził Dave drapiąc się po głowie. – Taka sucha dla Mike’a. Taka dziwna – dodał po chwili.

- Wydaje ci się – Delson wyszczerzył białe zęby.

***

Shinoda pewnym krokiem wszedł do budynku. Cała ta rudera wyglądała jakby miała rozpaść się za kwadrans, a pomieszczenia przypominały sale opuszczonego psychiatryka. W środku roiło się od różnych, groźnie wyglądających mężczyzn, mimo to wysoki brunet spokojnym już krokiem wędrował obok nich. Gdy dotarł do wielkich metalowych drzwi, wszedł bez pukania.

- Ile płacisz? – Kenji rzucił bezuczuciowo.

- Sto tysięcy – odrzekł szef całej tej organizacji.

- Okej – Mike wyszedł i kierował się do specjalnego pokoju. Wyciągnął kluczyk z kieszeni, a po chwili otworzył drzwi. We wnętrzu pomieszczenia czuć było pleśń i stęchliznę. Minoda spojrzał z uśmiechem na twarzy na ulubiony pistolet i nóż. Chwycił oba przedmioty i dokładnie ukrył w kurtce. Kiedy był już na dworze, wziął głęboki oddech i udał się ciemną ścieżką. Założył kaptur na głowę i kierował się do domu osoby, której miał się pozbyć. Wiedział o niej wszystko. Kiedy dotarł na miejsce, usiadł na ławeczce na przeciwko mieszkania ofiary. Wyciągnął papierosa i zapalił go. Zaciągnął się, a po chwili wydał z siebie białą chmurę. Smugi dymu otulały jego twarz. Nieoczekiwanie cel podjechał drogim samochodem. Wyszedł z auta i zabrał się za otwieranie domu. Shinoda wstał z ławki i spokojnym krokiem szedł przed siebie. W jego umyśle nie było nic. Pustka. Żadnych nerwów. Niski mężczyzna wszedł do mieszkania i zabrał się za kluczenie mieszkania. Mike z całej siły kopnął drzwi sprawiając, że ofiara upadła na podłogę. Mężczyzna nawet nie zdążył spojrzeć na swojego zabójcę, a już rozległ się strzał. Bezwładna głowa uderzyła o szare płytki, a wokół niej robiła się coraz większa plama krwi. Kenji spojrzał z pogardą na martwe ciało, a po chwili wyszedł z domu, jakby nigdy nic. Muzyk udał się w kierunku obskurnego budynku, gdzie znajdował się jego szef.  Po piętnastu minutach drogi był już na miejscu. Usiadł na czerwonym fotelu i spojrzał na mężczyznę z wielką blizną na buzi.

- Jak zwykle jesteś niesamowity – zaśmiał się szyderczo ,,Król ‘’.– Jeszcze nigdy mnie nie zawiodłeś. Łap – wielki facet popalając cygaro przysunął srebrną walizkę w stronę Shinody, na którego twarzy widniało zobojętnienie, ale i lekki uśmieszek. – Do następnego.

Mike chwycił przedmiot i ruszył w stronę swojego domu.

- Ja pierdole – pomyślał muzyk i wziął głęboki oddech pochłaniając świeże powietrze. Jasny księżyc oświetlał delikatnie połowę twarzy chłopaka. Widząc swój dom uśmiechnął się i przyspieszył kroku. Cicho wszedł do mieszkania i udał się na górę. Chcąc zaskoczyć dziewczynę powolnym krokiem zbliżał się do sypialni. Gdy cicho uchylił drzwi zobaczył coś co bardzo go zdenerwowało. Rzuciwszy walizkę na podłogę wyciągnął pistolet i wycelował w przestraszonego blondyna, który jeszcze przed chwilą zabawiał się z Anną. Dziewczyna zaczęła piszczeć.

- Zamknij się! – wykrzyczał wysoki brunet. Jego nozdrza przypominały zachowanie rozłoszczonego byka. – Jeden ruch i odstrzelę ci łeb, rozumiesz? – wycedził w stronę gołego mężczyzny.

- Zostaw go, błagam – kobieta zaczęła prosić jednocześnie dławiąc się łzami.

- Nie martw się, tobie też to nie ujdzie sucho.

- Pomo… - strzał. Czerwony kolor zabarwił białe prześcieradło i poduszki. Zaczęły się piski. Drugi strzał. Dwa martwe, ubrudzone krwią ciała leżały obok siebie. Shinoda biorąc głęboki oddech  rzucił pistolet na szafkę, a po chwili chwycił bezwładnego blondyna. Wyrzucił go przed okno. Podobnie zrobił z Anną. Wyszedł na dwór i ułożył zwłoki na sobie. Odpalił kolejnego papierosa i oblał zwłoki benzyną. Popatrzył przez chwilę na twarz byłej ukochanej i cicho westchnął. Rzucił fajkę na chłopaka i obserwował jak ogień zaczyna pożerać swoje ofiary.  W oczach Mike’a odbijały się płomienie, a w głowie słyszał jakby krzyki, szepty. Nigdy tak nie było. Wpatrując się w płonące ciała rozmyślał nad tym wszystkim.

 ---

Oh God. Rozdział z pewnością należy do tych średniej jakości. 

Gdy miałam wenę to szkoła nie pozwalała mi napisać czegokolwiek, a kiedy mam w miarę wolne to wena nie pozwala mi napisać czegoś porządnego. 

No cóż. Mam nadzieję, że chociaż trochę Wam się podoba. :) 

Do następnego. :)