XXXIII

- Panie, przybyłam – jak kazałeś – średniego wzrostu kobieta ukłoniła się nisko przed swym władcą.

- Witaj Kyve – dobrze zbudowany mężczyzna, w ciężkiej zbroi, skinął głową. Jego zmarszczone czoło przyprawiało każdego o gęsią skórkę, a morderczy wzrok wyłaniał najskrytszy strach. Złota korona zdobiła czarne włosy, tylko parę kosmyków wyróżniało się swoją barwą, ponieważ były białe. Pozostałość po walce z wszechmocnym czarodziejem – Ryzem, mocno dała się we znaki. - Mam dla ciebie ważne zadanie - rzekł niskim głosem, a po chwili pogłaskał, znajdującego się obok, białego tygrysa. Zwierze siedziało wygodnie obok potężnego tronu, wpatrując się w przybyłą kobietę, której ciemnobrązowe oczy błądziły po zimnej posadzce. - Zależy mi, abyś przyprowadziła do mnie Dravena – westchnął cicho. - Teraz, kiedy Demacia praktycznie stoi u naszych bram, potrzebna nam każda pomoc, a szczególnie pomoc tak brutalnych wojowników, jakim jest niewątpliwie mój brat. Chciałbym, aby stanął obok mnie, ramię w ramię. Jak na braci przyznało.

- Nie boisz się, że odmówi? - spytała nie pewnie, zakładając ręce. - Wybacz panie, ale po tym, co mu powiedziałeś, nie jestem pewna, czy zechce wrócić i walczyć u twego boku – stwierdziła, następnie zastanawiając się chwilę nad następną wypowiedzią. Oboje milczeli. Darius wiedział, że Kyve miała rację. Po praktycznym wyparciu z rodziny i agresywnym wydaleniu z krajowego wojska, brat króla mógł czuć pewną niechęć. Mimo tego, chciał spróbować.

- Gdyby się nie zgodził – wstał i stanął w miejscu, wpatrując się w wielkie okno z widokiem na miejski krajobraz oraz puste łąki za nim. - Przekaż mu, że zapłacę. Nawet połowę tego, co znajduję się w skarbcu – dodał po chwili, zagryzając mocno zęby. Kobieta jedynie skinęła głową i zaczęła szykować się do wyjścia z ogromnej komnaty. - To nie wszystko Kyve – szybko zaniechał jej czynności, po czym podszedł wolnym krokiem, ciężko stąpając żelaznymi butami, do mahoniowej szafy, na której stał portret tajemniczej kobiety. - Widzisz, jest jeszcze coś, o co chciałbym cię prosić – rzekł, chwytając obraz. - Wraz z Dravenem podróżuje pewna dziewczyna – Pat. Ją też przyprowadź, bo chciałbym wykorzystać jej moc. Słyszałem, że magia, jaką w sobie posiada jest ogromna, także może pomóc nam w walce z nieprzyjacielem, a dodatkowo, może będzie chciała zasiąść obok mnie, na tronie.

- Znam ją. To Pat, córka Geralta z Rivii oraz Yennefer z Vengerbergu – odpowiedziała po chwili zamysłu, wpatrując się w portret białowłosej wiedźminki z blizną biegnącą przez policzek.

***

Ciche szepty zbudziły go z płytkiego śnienia o spotkaniu z córką. Otwierając oczy, źrenice zrobiły się nieco większe, niż zwykle, przez ciemności, jakie tu panowały. Głosom towarzyszyło rżenie koni i stukanie podków o ubitą ziemię. Geralt nie miał wątpliwości, co do zamiarów nieznanych osób. Szybko i zgrabnie wstał z ziemi, chwytając po drodze obydwa miecze, a następnie zakładając je na plecy. W dłoń chwycił małe, lecz zabójcze ostrze. Nieoczekiwanie usłyszał stłumiony krzyk kobiety.

- Anna – pomyślał, otwierając szeroko oczy. Na palcach, najciszej, jak potrafił, podszedł do drewnianych drzwi, przez które słyszał ciche sapanie. - Skurwiel – zacisnął pięści i wślizgnął się niespostrzeżenie do małej izdebki. Tak jak przypuszczał, okoliczny zbój zabawiał się ciałem bezradnej kobiety. Zajęty przyjemnością nawet nie usłyszał kroków, cichego szelestu, ni nawet skrzypnięć. Po prostu dawał upust swoim pragnieniom. Dopiero, gdy poczuł oddech na swojej spoconej szyi, zdał sobie sprawę z tego, w jakiej sytuacji się znajduje. Jednak, zanim zdążył zrobić cokolwiek, ostrze znalazło się w jego szyi, przecinając wszystko w środku, powodując dość obfite krwawienie. Przestraszona kobieta, trzęsąc się, spojrzała na kocie, pomarańczowe oczy świecące w ciemności, pełne okrucieństwa i złości.

- Już dobrze. Wszystko zaraz się skończy – głos, jaki usłyszała, w żadnym stopniu nie pasował do tego, co widziała. - W razie czego, przytrzymaj – włożył w jej delikatną dłoń, ostry sztylet. - Będzie dobrze – te słowa wciąż brzmiały w jej głowie. Nawet nie spostrzegła, że w pokoju nie ma nikogo, prócz jej i martwego człowieka, który zakrwawiał podłogę swoją czerwoną, brudną krwią.

Niszczyli wszystko, co spotkali na swej drodze. Kradli najcenniejsze rzeczy, żywność, kobiety gwałcili, a mężczyzn zabijali. Na tym właśnie polegało całe ich życie. Porzuceni przez rodziny, wygnani przez mieszkańców, dobierali się w grupki, a następnie chodzili od jednej wioski, do drugiej, szkoląc się w swoim fachu. Zawsze ich czyny nie odnajdowały konsekwencji, jednak nie tego felernego dnia, kiedy w małej wiosce znajdował się, pełen złości, wiedźmin. Widzieli szare włosy, kocie oczy i ostrze, odbijające obraz, okrągłego księżyca. Porzucając dotychczasowe zajęcia, wszyscy chwycili za swe bronie. Stare siekiery, lekko tępe ostrza. Wszystko, czym dało się zranić przeciwnika, nadawało się idealnie. Część z chłopów myślała nawet, co skrywa w kieszeniach nieznany przybłęda. Żaden z nich nie miał pojęcia na co się pisze, nie miał pojęcia, że wyszedł naprzeciw śmierci, która łapczywie zbiera swoje plony. Wraz ze zbliżającym się mężczyzną, coraz bardziej dostrzegali dziwne rzeczy w jego oczach. Zupełnie, jakby płonęły tysiącem słońc, niczym demon, największe koszmary, śmierć. Dopiero wtedy, gdy idealnie zrobiona strzała, wystrzelona z kuszy, utknęła w głowie jednego ze zbójów, zobaczyli, przejrzeli na oczy. Nieznajomy był już przy nich, z półobrotu rąbał z idealną precyzją, odcinając głowy, przebijając serca. Wirował, jak młynek wśród bezradnych mężczyzn. A on, tańczący ze śmiercią, po prostu robił swoje – zabijał z nieziemską złością. Jednak wśród całej tej mieszaniny, wśród wariackich obrotów, Geralt nie zauważył dwóch młodszych, zapalonych mężczyzn. Jeden uderzył go w głowę, drugi ranił w ramię. Wiedźmin miał wielkie szczęście, że natrafił na najgorsze ofermy w całej gromadzie. Z przekonaniem, iż obezwładnili jegomościa, wrzucili go nieumiejętnie do tutejszego stawu. Nieudolnie, bowiem, zanim wiedźmin wpadł do wody, przeturlał się po ziemi, zbierając wszystkie liście, glinę i inne nieprzyjemne rzeczy. Nabierając wcześniej odpowiedniej ilości powietrza, lewitował między mułem, a taflą wody, czekając, aż oprawcy dołączą do reszty. Kiedy to nastąpiło, cicho i niespostrzeżenie wyszedł na powierzchnie i szedł z chęcią dokończenia swojego dzieła. Mokra zbroja odbijała księżycowy blask, niczym brudne lustro, a białe włosy, całe w błocie, opadały na zdenerwowaną twarz. Zacisnął dłoń na bogato zdobionej rękojeści oraz wypluł mieszankę śliny i krwi na ziemię, po czym po cichu, od tyłu szybkim ruchem przeciął tętnicę szyjną, potem tylko gleba przybrała czerwone barwy.

***

Wczesnym rankiem wyruszyli z jaskini bogatsi o nowe doświadczenia i relacje, jakie zawiązali między sobą. Ich konie, nafaszerowane magicznymi miksturami, nie zważały na usypiającą woń lasu, a po prostu szły wyznaczaną, przez ludzi, drogą.

- Chciałam ci podziękować wiedźminie – powiedziała, niepewnie chodząc do izdebki, gdzie na ziemi płonęło małe ognisko. Spojrzała wielkimi źrenicami na wiedźmina, który wpatrywał się w gorące płomienie. Milczał. Wiedziała, że przyszła w nieodpowiednim momencie, mimo tego, usiadła cicho niedaleko mężczyzny. - To co dla mnie zrobiłeś – wyciągnęła z kieszeni lekko uschnięty kwiat czarnej róży, po czym ułożyła go obok Geralta. - Jestem ci ogormnie wdzięczna – wyszeptała.

- Nie ma za co – uśmiechnął się delikatnie. - Mimo, że sama mogłaś sobie poradzić – spojrzał na nią, na jej lekko zdziwioną twarz. - Wiem, że jesteś elfką z rodu Gujy – uniósł jeden kącik. - Dla ciebie, takie rzeczy, nie są czymś, że tak powiem, mocnym. Nie potrafisz odczuwać smutku, strachu, tak, jak ludzie – dokończył po chwili. - Zawsze byliście znani ze swoich umiejętności radzenia sobie z trudnymi sytuacjami w dość łatwy sposób.

- Mimo wszystko, zrobiłeś to.

-Taki mam już przymus – spojrzał z powrotem w ognisko i oparł brodę na kolanie.

- Ratować najbliższe otoczenie, a w szczególności najbliższych. I nie wiadomo, co by ci groziło, ty i tak zaryzykujesz własne życie – chwyciła patyk w dłonie, by wrzucić go w wygłodniałe języki. - Szczególnie, gdy chodzi o Pat – w tym momencie wiedźmin spojrzał na nią podejrzliwie. - Spokojnie, spokojnie. Wraz z naszymi umiejętnościami radzenia sobie, jak to wcześniej wspomniałeś, ze strachem i smutkiem, potrafimy także czytać w myślach oraz dowiadywać się o przeszłości, teraźniejszości i najbliższej przyszłości – uśmiechnęła się serdecznie. - A jedyne czego nam potrzeba, to energia płynąca ze wspomnień.

***

- Przykro mi – zwiesiła delikatnie głowę. Geralt nie potrafiąc wydusić z siebie ani jednego słowa, po prostu wpatrywał się w dogasające ognisko. Dawało one coraz słabsze światło, zupełnie, jak nadzieja mężczyzny. Mimo wszystko walczył. Walczył w sobie, o każdą najjaśniejszą myśl, by nie stracić wszystkich, by nie doprowadzić do mroku.

- Musi być jakieś rozwiązanie – powiedział cicho, jakby stłumionym głosem. Błądził wzrokiem po gorących językach, zupełnie, jakby oczekiwał od nich jakiejkolwiek odpowiedzi. - Do jasnej cholery! Musi! - wstał i rzucił mieczem o podłogę, łapiąc się po tym za głowę.

- I jest – oznajmiła cicho. - Jednak wiąże się to z tym, iż utracisz ją, będziesz widział tylko raz na parę lat – dodała po chwili spoglądając na chodzącego w kółko wiedźmina. Milczał, jednocześnie domagając się odpowiedzi. - Niestety wiem tylko to, że dziewczyna musi kogoś poznać. Tylko tyle dano mi w odpowiedzi.

- Za mało – przegryzł nerwowo wargę, po czym podniósł srebrny miecz z bogato zdobioną rękojeścią. - Wiesz chociaż, gdzie mam szukać?

- Wiem tylko tyle, że Pat będzie w Górnikach. Mimo wszystko nie wiem, czy przybędziesz na czas, czy będziesz musiał spytać o drogę, jaką się udała – sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła mahoniową gałązkę. - Weź ją proszę. Kiedy będziesz potrzebował mojej pomocy, podpal ją – podała magiczny przedmiot Geraltowi i uśmiechnęła się delikatnie.

- Dziękuję – skinął głową.

- Jednak pamiętaj, masz szansę tylko raz, więc skorzystaj z niej rozsądnie – ostrzegła go z wielką powagą. Uśmiech automatycznie zniknął z jej twarzy, a oczy straciły blask. - Muszę odejść, bowiem widziałam rzeczy, które dotyczą nie tylko ciebie i twojej córki, wiedźminie. Mimo wszystko, nie zaprzątaj sobie nimi głowy, masz teraz ważniejsze sprawy na głowie – wstała od ogniska, a następnie ukłoniła się. - Żegnaj, Geralt. Niech bogowie będą z tobą – wyszła, zamykając za sobą drzwi i białowłosego mężczyznę wpatrującego się w ognisko.

 

Ajajajajajajaj. Dawno mnie tu nie było, co? Zarówno tu, jak i na Waszych blogach. Powiem wprost. Moja szkoła odebrała mi jakąkolwiek wenę i czas. Coś okropnego, naprawdę. Najgorzej, kiedy chce się przekazać daną treść, ale nie można ubrać tego w ładne słowa. 

No nic. Rozdział nie należy do tych najlepszych, nie oszukujmy się, mimo wszystko, mam nadzieję, że kolejne będą lepsze. 

Czekam na Wasze komentarze. 

Bywajcie Kochani! <3