VIII

Bennington otwierając oczy jednocześnie chciał się przeciągnąć, lecz coś sprawiło, że nie mógł tego zrobić. Rozejrzał i uśmiechnął się, gdy zauważył stojących przy nim przyjaciół, jednak uśmiech i radość zaczęły znikać, kiedy powoli zorientował się gdzie jest.

- Jasna cholera – pomyślał Chester, łapiąc się za głowę.

- No, nareszcie obudziłeś się – zaśmiał się Brad, chodź nikomu do śmiechu nie było. Stan wokalisty był poważny, nie tylko ten fizyczny, ale i psychiczny. Chłopaki musieli dobierać uważnie słowa i  uważać, by czasem nie zdenerwować lub zaniepokoić kolegę. Mężczyzna z tunelami leżał i nie odzywał się. Nie miał ochoty. Miał wyraźnie niezadowoloną minę.

- Kto mnie tu przywiózł? – wycedził przez zęby, a następnie spojrzał wrogim wzrokiem na resztę zespołu. Przyjaciele patrzyli na siebie zaniepokojonymi oczami. Przez chwilę zawahali się.

- Mike – odpowiedział niepewnie Rob. – Ale nie miej mu tego za złe. Chciał dobrze – dodał po chwili spokojnym głosem.

- Chciał dobrze? Przez niego muszę tu leżeć. Leżeć w tym zasranym ośrodku. Myślicie, że nie wiem gdzie jestem? Mylicie się.

- Spokojnie Chester – Dave przerwał wypowiedź Benningtona.

- Słucham? Jak mam być spokojny skoro mój ‘’ najlepszy’’ przyjaciel wsadził mnie do tego gówna? Przez niego znów będę przechodził piekło! – wykrzyczał.

- Uspokój się, on chciał ci pomóc Chaz – Joe widząc stan przyjaciela, próbował go uspokoić.

- Gówno prawda! – podniósł głos. - Jeszcze pan Michael nie przyszedł sobie. No jasne – powiedział już spokojniejszym tonem. – Możecie już sobie iść? – zespół spojrzał na niego ze zdziwieniem. – Przepraszam, ale chciałbym zostać sam – dodał po chwili.

- Jak wolisz. Tylko pamiętaj, on zrobił to dla twojego dobra – zanim wyszli, Rob zwrócił się do niego spokojnym i pełnym przekonania głosem. Gdy zamknęły się drzwi, Chester zasłonił oczy i zaczął płakać. Chciał to zrobić już wtedy, kiedy się obudził, ale nie wypadało tego robić przy kolegach.

- Nienawidzę go – pomyślał, po czym wbił sobie paznokcie w głowę. Przez głowę przeleciały mu myśli, aby już więcej nikomu nie ufał. Zastanawiał się długo nad tym, aż w końcu podjął decyzję. Otworzył oczy i zmienił pozycję. Usiadł na wprost szarej ściany i wpatrywał się w nią. Patrzył wciąż w jeden punkt. Wciąż rozmyślał czemu jego najlepszy przyjaciel tak go zdradził. A co jeśli fani się dowiedzą i jego tak dobrze wyrobione imię nie będzie już nic znaczyło?  Nagle jego wzrok zwrócił się ku górze.

- Chyba ciebie tam nie ma, co? Cały czas się modlę, a ty i tak nic nie robisz, powiedz mi, jak to jest możliwe, co? – wyszeptał chicho. – Chciałbym w ciebie wierzyć, ale jakoś nie mam powodów, by to robić dalej – zakończył, a następnie położył się na brzuch, kładąc twarz w pachnącą ośrodkiem poduszkę. Benningtonowi zbierało się na wymioty, gdy czuł ten obrzydliwy zapach. Gdyby tak zobrazować jego samopoczucie ludzie zobaczyli by gówno. Tak bardzo chciał stamtąd wyjść. Opuścić to chore miejsce. Być wolnym.  Czuł się jak dziecko, które porzucono. Przewrócił się na bok i złożył się w kłębek.  Łzy same cisnęły mu się na przekrwione oczy. Ponownie szorstkimi dłońmi zakrył twarz, a następnie otworzył lekko usta. Znów zaczęły pojawiać się powody, by nienawidził swojego  życia. Mimo wszystkich dóbr materialnych było mu źle. Chłód coraz bardziej otulał jego ciało, wprawiając je w lekkie drgania. Przykrył się kołdrą, a następnie skulił się jeszcze bardziej. Zamknął oczy i przestał myśleć. Brakowało mu już sił.  Wyłączył się tak nagle, a następnie zasnął.

***

- Słuchaj Lucy, muszę wyjść na jakieś dwie godziny, zrobisz obiad? – Shinoda powiedział spokojnym głosem, jednocześnie zarzucając na siebie skórzaną kurtkę. Dziewczyna tylko skinęła głową i wyszczerzyła białe zęby, sprawiając, że na twarzy Shinody również pojawił się uśmiech. – Pa – dodał, a po chwili wyszedł z mieszkania. Spokojnym krokiem szedł po szarym chodniku i delektował się ciepłym słońcem, którego promyki padały na poważną twarz bruneta. Wędrował tak przez 10 min, aż dotarł do celu. Stał przed ogromnym domem swojej ofiary i obserwował czy nie ma tu żadnych kamer. Stwierdzając ich brak, założył kominiarkę i przygotował broń. Przechodząc przez bramę usłyszał czyjś głos. Szybko schował się w pobliskim krzaku i obserwował okolicę. Postać była za domem. Powoli i bardzo ostrożnie kierował się właśnie w tamtym kierunku. Gdy zauważył swoją ofiarę kąpiącą się luksusowym basenie wpadł na pomysł idealnego i tragicznego zabójstwa. Założył rękawiczkę, wyciągnął paralizator, a następnie włączył go. Serce waliło mu jak szalone. Mimo dużego doświadczenia w tej robocie, czuł się teraz trochę niepewnie. Nagle wrzucił przedmiot do wody. W jednej chwili prąd rozszedł się po całej powierzchni wody, rażąc potwornie człowieka, który się tam znajdował, sprawiając, że  zginął. Shinoda uśmiechnął się pod nosem, a następnie ostrożnie wyszedł z posiadłości. Patrząc czy nikogo nie ma w pobliżu, zdjął kominiarkę, oraz rękawiczki  i udał się do domu z uśmiechem na twarzy. Wracając czuł w sobie pewnego rodzaju zadowolenie z wykonanej roboty. Wchodząc do mieszkania, zdjął kurtkę i powiesił ją na srebrnym haczyku. Postanowił odłożył bronie, za nim Lucy tu przyjedzie. Zszedł do piwnicy i tam powędrował do specjalnego pomieszczenia. Gdy wszedł prawie dostał zawału, drzwi do pokoju, który otwierany był na dobrze ukryty guzik, były uchylone . Chwycił pistolet i powolnym krokiem wchodził do środka. Otworzył szeroko oczy, gdy zauważył tam dziewczynę o fioletowych włosach. Ta patrzyła na niego z ogromnym zdziwieniem. Nie odzywała się.

 

- Wytłumaczę ci to – zaczął spokojnie nieco zdenerwowany brunet. – Ja po prostu kolekcjonuję bronie – dodał po chwili zastanowienia. Twarz kobiety wydawała się być bardziej spokojniejsza, ale nadal zdziwiona.  Po chwili spojrzała się na jego dłonie. – No co? Właśnie kupiłem nowe modele – uśmiechnął się sztucznie, a po chwili odłożył broń na specjalne miejsce. Lucy w lekkim szoku opuściła pomieszczenie i udała się do góry. Shinoda odetchnął cicho. – Jasna cholera – pomyślał, a następnie złapał się za głowę.  Bał się teraz tak po prostu wyjść i zacząć rozmawiać z dziewczyną. A co jeśli się wyda? Głowa Mike’a zapełniona była różnymi myślami. Tymi pesymistycznymi, ale też optymistycznymi.  Zamknął oczy, a następnie zacisnął ręce w pięści. Tak cholernie się bał jej reakcji.

Okej, Udało mi się napisać rozdział. 

Mam nadzieję, że Wam się spodobał. 

Na święta planuję dla Was one shot'a jako prezent ode mnie. 

Do następnego. <3