XXV

-Dalej, powolny dzieciaku! - Lambert krzyczał, jednocześnie wyginając mimowolnie usta w drwiący uśmiech.  Odwracając delikatnie głowę, mógł kątem oka spojrzeć na poczynania Mike'a, który próbował go dogonić. Wiedźmin specjalnie biegł wolniej niż zwykle, by nie zrażać muzyka i wzbudzać w nim nadzieję na zwycięstwo w wyścigu. Obaj musieli pokonywać, leżące na ziemi, powalone drzewa, większe kamienie i zręcznie unikać kolących gałęzi, by nie zaliczyć twardego lądowania.

- Zobaczymy, kto będzie pierwszy - Shinoda zebrał w sobie wszystkie siły i przyspieszył. Podawane mu napoje, wzmacniające jego wytrzymałość, naprawdę działały, a dezorientacja w nowym świecie zaczęła znikać. Wiatr otulał ich twarze kurzem, który unosił się pod wpływem większych podmuchów, a ich buty zdawały się nie zostawiać śladów na wydeptanej ścieżce. Lambert widząc większy konar powalony na ziemi, nieznacznie zmrużył oczy i w ostatniej chwili skoczył, odbijając się zręcznie stopą od podłoża. Kiedy odbiegł kawałek, zwolnił tempo, by móc spojrzeć, jak z tą przeszkodą radzi sobie muzyk. Shinoda uśmiechnął się pod nosem i popatrzył wesołymi oczami na wiedźmina. Przeskoczył wielki konar, zahaczając jedynie dłonią, by w razie czego, zachować równowagę. Popędzili przed siebie, ramię w ramię. Ponownie zwrócili uwagę na, dający ulgę, wiatr i śpiewające ptaki, które wydawać by się mogło, że fruną razem z nimi i obserwują ich poczynania. Przypominali teraz chłopców, dla których świat jest tylko zabawą. Otaczający  las, budzący jeszcze niedawno grozę u  muzyka, stał się nagle po prostu zgromadzeniem różnorodnych choinek i domem dla wielu dzikich zwierząt. Wszystko zaczęło się zmieniać. Niechęć do wiedźminów i strach przekształciły się w dobrą znajomość, a cynizm i skurwysyństwo Lamberta przestało już tak bardzo przeszkadzać Mike'owi. Jedno się nie zmieniło. Chęć poznania bliżej pewnej osoby.  Biegli tak jeszcze przez paręnaście minut, a następnie postanowili powrócić do zamku, by ochłonąć. W środku czekał na nich Geralt, który znudzony samotnością, siedział na stole i bawił się drewnianym kuflem.

- No nareszcie. Ile można na was czekać? – Biały Wilk spojrzał na nich dość sucho i po chwili powrócił do swojego wcześniejszego zajęcia.

- Musiałem go jakoś rozruszać, bo przyrósł by dupą do jednego z naszych krzeseł. Znowu przegrał  – oznajmił Lambert, po czym usiadł na nowej ławie i chwycił butle z alkoholem. Vesemir postarał się nad meblem, który nie tylko był wygodny, ale i nawet ładny, jeśli można nazwać tak skromną ławkę, wykonaną z dębu, bez większego parcia na wygląd. Prostota to idealne określenie. – Co ty taki naburmuszony, przystojniaku?

- Yen ma rozmawiać niedługo z Keirą o jakimś balu maskowym w rezydencji Jolkarów – przewrócił oczami i westchnął cicho. Nienawidził tego typu zabaw. Ogólnie chodzenie na różnorodne bankiety były dla niego prawdziwą udręką. Po pierwsze, że musiał ubierać niewygodne stroje, które według Yen dodawały mu elegancji i uroku. Geralt zawsze zastanawiał się jak człowiek opięty tkaniną, wyglądający jak gruba kiełbasa ściśnięta przez kogoś, o wielkich dłoniach, mógł wyglądać ładnie. Po drugie, jeśli chodzi o trunki i jedzenie, wyglądało to dość ubogo, gdyż większy nacisk stawiano na rozmowy, będące kolejnym powodem, dla którego wiedźmin nienawidził balów. Nieszczere słodkości i komplementy wymieniane między osobami biorącymi udział w zabawie, zawsze przyprawiały go o mdłości. – Wiem, że Metz będzie chciała prosić cię,  abyś był jej osobą towarzyszącą – spojrzał na Lamberta, zatapiającego usta w butli. Ten zmarszczył tylko czoło i kontynuował delektowanie się trunkiem. – Trzeba będzie załatwić Mike’owi jakieś zajecie.

- Najwyżej pójdzie z Eskelem. Z maską na twarzy, przy tym słoniu, będzie wyglądał jak kobieta.

- Ta, chyba taka z brakiem cycków i owłosioną klatką piersiową – zaśmiał się Geralt patrząc na Shinodę, który mimowolnie uśmiechał się, próbując powstrzymać się od jakiegoś złego komentarza.

- Kobietus bezcyckus. Nowy gatunek – zaśmiał się Lambert i ponownie upił łyk alkoholu, uśmiechając się jednocześnie. Ten żart rozbawił nawet muzyka, któremu ogólnie nie było do śmiechu.

- Zawsze mogę powrócić do mojej rzeczywistości i pokazać się chociaż na chwilę ludziom z zespołu – Shinoda odezwał się, po czym śledził wzrokiem zachowanie wiedźminów. Nic. Żadnej większego komentarza, ani uwagi.

- W sumie, to nie taki zły pomysł – stwierdził Geralt, drapiąc się po brodzie. – To wtedy odeślemy cię do twojego świata na jakiś czas i pozałatwiasz wszystkie ważne sprawy. Potem wracamy do treningów, jeśli, oczywiście, dalej masz ochotę widzieć nasze twarze.

- Chcę, chcę – zaśmiał się Shinoda. Jednak nie chciał wracać ze względu na mężczyzn. Po pierwsze korciło go, by w końcu porozmawiać z Pat i spróbować ją namówić, by przestała darzyć Lamberta uczuciem, a po drugie sam chciał zostać wiedźminem. Fascynowało go to w jakiś sposób. Życie bez większych zobowiązań, posiadanie mocy i ostrych mieczy. No i jeszcze jedno. Nieśmiertelność. To wszystko sprawiało, że tak bardzo chciał zostać jednym z nich. Jednak bał się reakcji. Ich i Normana.

- No to ustalone – Geralt uśmiechnął się delikatnie. – Bal ma być za około dwa tygodnie.

- Geralt, chodź tu i jeśli jest przy tobie Lambert, weź go ze sobą – usłyszeli nagle głos z góry. Yen.

- Mike, idziesz z nami -  w trójkę udali się na górę, gdzie czarodziejka ubrana w czerń i biel rozmawiała z kobietą przez, jak się później dowiedział Shinoda, megaskop. Aby otrzymać obraz osoby, z którą chce się odbyć rozmowę, trzeba było ustawić trzy, tak jakby, metalowe stojaki w wielki trójkąt. Na ich czubkach znajdowały się fioletowe kryształy. Przekręcało się jeden z nich, wymawiało dość dziwne zaklęcie i widziało się osobę, znajdującą bardzo daleko stąd. Obraz, oczywiście, czasem stawał się niewyraźny, lecz głos był bardzo dobrej jakości.

- Witajcie – Keira skinęła głową i uśmiechnęła się zalotnie. Mężczyźni kiwnęli tylko głowami. – Jak wiecie lub nie, za dwa tygodnie odbywa się bal maskowy u Jolkarów.

- Wiemy, i nie jestem pewny, czy chcemy się tam udać – odrzekł sucho Geralt i spojrzał na Yennefer, by zobaczyć jej reakcje. Kobieta, ku zdziwieniu wiedźmina,  pokiwała głową na znak, że zgadza się z nim.

- Ale ja jestem pewna, że zechcecie uczestniczyć w tym jakże bogatym, zarówno w jedzenie jak i w atrakcje, balu. Szczególnie, że wasza córka, Pat, będzie tam, jako jedna z najbardziej wyczekiwanych osób, wraz z tajemniczym towarzyszem – Lambert uniósł delikatnie jedną brew do góry i zmarszczył czoło. Sam nie wiedział co w tym momencie czuje. Zazdrość, czy po prostu odczucie, że powinien martwić się, że ktoś mu zabierze Pat. Mieszał się jeszcze w tym, czy to prawdziwe uczucie, czy po prostu przyzwyczajenie do pewnych reakcji na niektóre sytuacje i zdarzenia.

- Kim jest ten tajemniczy towarzysz? – spytała Yennefer, po czym odgarnęła czarne loki, które nieznośnie opadały na jej twarz.

- Nie mam pojęcia. Słyszałam tylko, że jest dość przystojny i bardzo ciekawy jeśli chodzi o jego historię. Niestety nic więcej o nim nie wiem – odrzekła Metz i spojrzała na Lamberta, który nadal gryzł się z własnymi myślami. – Lambert, czy chciałbyś zostać moim partnerem na balu? – zapanowała chwila ciszy.

- Co mi szkodzi – odpowiedział bez większego przejęcia i tak jakby z lekką niechęcią. Chciał tam iść tylko i wyłącznie ze względu na Pat. Zobaczyć kim jest tajemniczy towarzysz kobiety i najeść się. W odpowiedzi na jego zatwierdzenie uzyskał zalotny uśmiech Keiry.

- Dotrę do was tydzień przed balem, by móc dostosować strój mojego towarzysza do cudownej sukienki. A teraz jeśli mogę prosić, mogę zostać tylko i wyłącznie z Yen? – Mężczyźni ponownie skinęli głowami, tym razem na pożegnanie i gęsiego zaczęli schodzić po schodach w kierunku ukochanego stołu i nowej ławy.

- Właśnie sobie o czymś przypomniałem – westchnął Geralt, po czym bez większego wyjaśnienia podbiegł do stojaka na zbroję. Zabrał ją i udał się w kierunku wyjścia. – Niedługo wracam.

- Co go ugryzło?

***

- No dobrze, wydaliśmy jakiś stary remix Lost In The Echo i co teraz? Przecież nie możemy bazować na samych przeróbkach naszych piosenek – Joe wypowiedział się na dość ostatnimi czasy, drażliwy temat. Atmosfera panująca w studio należała bardziej  do tych delikatnych i nieprzyjemnych, niż miłych i spokojnych. Mężczyźni przez większość czasu siedzieli cicho i korzystali z telefonów lub po prostu zamykali oczy i odpoczywali.

- No ale co innego nam pozostało? Chester ma wyjść dopiero za dwa tygodnie, a jeśli chodzi o Roba i Mike’a, nadal nic nie wiadomo. Nie możemy się dodzwonić, a ich rodzina nie wie gdzie są  – odrzekł Brad, bawiąc się swoimi brązowymi lokami.

- Możemy zacząć próbować coś tworzyć bez nich – zaproponował Dave, a po chwili rozsiadł się jeszcze wygodniej niż wcześniej, kładąc nogi na stojący naprzeciw niego stołek.  

- No możemy, ale pamiętajmy, że jeśli chodzi o teksty, to raczej nie będą one rewelacyjne – Joe podszedł do całej tej sprawy chyba najbardziej negatywnie z nich wszystkich. Uważał, że bez Mike i Chestera nie poradzą sobie tak dobrze, jak zawsze, a ich twórczość zacznie się staczać.

- Musimy spróbować, nie mamy innego wyjścia. Chociaż zacznijmy pracować nad pierwotną melodią – Brad chwycił gitarę i szarpnął przypadkowe struny, a Dave zajął się swoim basem. Jedynie Joe siedział bezczynnie i przeglądał zdjęcia fanów na instagramie, od czasu do czasu klikając serduszko, przy niektórych ujęciach, które szczególnie go urzekły. Bilety, koncert, koszulki, autografy, rysunki i tak dalej. Fani byli dla nich najważniejsi. Pamiętali dokładnie jeszcze te czasy, gdy na ich koncerty w przypadkowych klubach, przychodziło tylko parę osób, najczęściej znajomi i bawili się przy twórczości Linkin Park. Potem zrobiła się większa publika i wszystko się zmieniło. Pieniądze, występy przed tysiącami fanów, występy w różnych programach. To wpłynęło na ich życie. Z perspektywy mężczyzn, Mike zmienił się najmniej. Ale kto oprócz Dave’a wiedział o drugim życiu Shinody? Nikt. Farrell zaczął powoli mieszać się w tym wszystkim, ale jednego był pewien. To, co powiedział mu Norman, nie mogło być realne. Tylko pieprzony żart. I tak zostało. Po nocy w towarzystwie wódki i piw, jego umysł zatwierdził nieprawdziwość owego wyjaśnienia, dlaczego Shinoda zniknął. Po prostu żart. Bo kto normalny uwierzyłby w taką historyjkę? W coś tak nierzeczywistego? Na pewno nie Dave.

- Swoją drogą. Czy uważacie, że Chester stanie się jakiś inny po odwyku? – Brad spytał nagle, zaprzestając jednocześnie szarpanie strun. Układanie chwytliwej melodii nie szło mu najlepiej.

- Może stanie się mniej denerwujący?

- Dave, daruj sobie. Nic nie może się równać z Shinodą i jego dziwnymi w ostatnim czasie, humorkami – Joe wstał z kanapy i podszedł do lodówki, by wyciągnąć z niej puszkę gazowanego napoju.  – Nie wiem co mu się stało, jeszcze dwa lata temu nie zachowywał się w taki sposób. Czasem czuję się, jakby miał mnie zabić tylko dlatego, że miałem na przykład inne zdanie niż on.

- Też tak mam – Brad pokiwał głową, zgadzając się z kolegą z zespołu, a po chwili ułożył ulubiony instrument na kolana i zaczął wycierać z niego kurz. Sprzęt w studio od czasu zniknięcia Mike’a i wylądowania Chestera na odwyku, stał przez większość czasu nieużywany, przez co szary pyłek leżał praktycznie wszędzie. Mówiono im, że sprzątaczki zrobiły sobie wolne, ale zapomnieli wziąć zastępstwo na ten okres, także nie miał kto tu ogarnąć całego bałaganu. Zresztą, kurz nie był jedynym problemem. Puszki po napojach gazowanych i energetykach leżały praktycznie wszędzie, przez co stawały się powoli poważnym zagrożeniem dla zdrowia, o czym przekonał się dość boleśnie Joe, wchodząc do studio. Niczego nieświadomy kroczył do środka pomieszczenia, gdy nieoczekiwanie nastąpił na jedną z zabójczych pułapek i nie zdążył powiedzieć nawet ,,o kurwa’’, a  już leżał na podłodze. Kolejnym problemem była straszna duchota, na którą reagowali nadmiernym poceniem i wzdychaniem co chwile. Dopiero po parunastu minutach porządnego wietrzenia, udało im się uzyskać normalne powietrze i sprzyjającą temperaturę. – No, ale co zrobisz. Nic nie zrobisz – Brad westchnął i położył głowę na wygodnym oparciu, zamykając jednocześnie oczy.

- I tak nic nie przebije niewinności Roba, który ostatnio praktycznie się nie odzywa – Farrell podrapał się po rudych włosach i zrobił minę wyraźnie znudzonego człowieka.

- Prawda, prawda – Joe kiwnął głową i przegryzł dolną wargę. – Może to prze te jego mamę czy tam babcie.

- Dobra, bierzmy się do roboty – Brad ponownie szarpnął struny, patrząc radosnymi oczami na czystą gitarę. – Musi powstać nowy utwór!

Witajcie Kochani!

Przybywam z dłuższym rozdziałem i z większa ilością LP. Wowowow. :o

Piszcie jakie macie uwagi i co sądzicie o rozdziale. <3

Bywajcie!