XIV

-Mike, tak? – wysoki mężczyzna spojrzał na Shinodę z lekkim zdziwieniem.

-Owszem – brunet odpowiedział szybko i niepewnie.

- Geralt jestem – gość zdjął kaptur, odsłaniając bladą twarz, na którą opadły delikatnie szare włosy.

- To jakiś żart? – Mike zaśmiał się bezczelnie, po czym delikatnie się wycofał. Gwynbleidd zmarszczył czoło i podszedł bliżej muzyka.

- Żartem jest twój beznadziejny wyraz twarzy – zarzucił Biały Wilk, a po chwili ruszył przed siebie odpychając ręką zmieszanego Shinodę. Wolnym krokiem udał się na dół, do Normana. – Czemu każesz pracować mi z tym idiotą? – zwrócił się do szperającego w kącie mężczyzny, który najwyraźniej nie słyszał, co do niego mówiono. Szaro włosy wyciągnął, spod narzuconej na plecy skórzanej narzuty, drewnianą kuszę, która miała metalowe elementy, umieścił tam strzałę, a po chwili oddał strzał. Reedus spojrzał ze strachem na wbity obok niego bełt. Wstał spokojnie i wolno obrócił się na pięcie.

- Ooo, Geralt, jak miło, że jesteś – Norman uśmiechnął się do wielkiego mężczyzny, który zachował kamienną twarz. – Poznałeś się już  z moim bratem? – wskazał na schodzącego po schodach bruneta. Mike udając twardziela, przeszedł pewnym krokiem obok Gwynbleidd’a, po czym stając obok Reedus’a patrzył z lekką pogardą na szarowłosego. Ten nawet nie zawracał sobie głowy przyszłym współpracownikiem i nie zwracał na niego uwagi.

- Ta – odpowiedział sucho niskim głosem, nadal spoglądając na zleceniodawcę. Ten spojrzał na Mike’a i przełknął cicho ślinę.

- To kiedy zabierasz go na trening? – zapytał nagle starszy z braci. Geral t otworzył szerzej oczy, zresztą, Shinoda zareagował podobnie. Obaj patrzyli na Reedus’a ze zdziwieniem i pewnego rodzaju wyrzutem.

- Umawialiśmy się tylko na moją pomoc w zabiciu paru osób – odparł po chwili szaro włosy mężczyzna. – Nie będę uczył tej pokraki za takie śmieszne pieniądze – dodał drżącym ze złości głosem.

- Spokojnie, dopłacę i dorzucę coś do tego.

- Ile? – Geralt zarzucił sucho i z lekką nutą pogardy.

- 500 dolarów…

- Za mało – przerwał mu zniecierpliwiony Gwynbleidd.

-600…

- Nie denerwuj mnie Norman…

- A co mi tam, kurwa, niech będzie 1000 dolarów –starszy z braci przewrócił oczami, a następnie odwrócił się na pięcie i powrócił do wcześniejszego zajęcia, próbując ukryć swoją złość.

- Przyjdę po niego jutro, ma być gotowy – Geralt powiedział nadal obserwując zleceniodawcę. – Mam nadzieję, że nie umrzesz po dwóch minutach – zaśmiał się patrząc na zmieszanego Shinodę, po czym udał się do góry. Za chwilę słychać było tylko trzask drzwi.

- Czy ciebie pojebało? Cholera, Norman, o co chodzi? – Mike zaczął się denerwować całą tą sytuacją, która miała miejsce parę minut wcześniej. – Nie mówiłeś nic o żadnym wiedźminie.

- Ooo, widzę, ze czytałeś książki – Reedus zaśmiał się, jednocześnie grzebiąc w skrzynce z narzędziami.

- To nie jest śmieszne idioto – rzucił krótko, po czym udał się do góry.

***

Bennington zrzucił z siebie białą kołdrę, a następnie leżał przez pięć minut nie ruszając nawet palcem. Wpatrywał się bezradnie w sufit i od czasu do czasu przymykał powieki. Wstał dość flegmatycznie, nadal będąc w pewnego rodzaju zamyśleniu. Krzątał się po pokoju w poszukiwaniu czegoś… no właśnie. Bennington sam nie wiedział czego. Czuł się słabo, zaczęło mu się kręcić w głowie, zbierało mu się na wymioty.

- Do jasnej cholery, co mi jest – wyszeptał po czym oparł się o ścianie i opadł na podłogę. Nie mógł niczym ruszać. Spojrzał na swoją rękę, bo właśnie ona była źródłem delikatnego bólu, który odczuwał od czasu do czasu. – Cholerne sukinsyny… - z trudem wypowiedział te dwa słowa, gdy zobaczył wbitą w skórę igłę. Ponownie spojrzał w sufit. – Boże, jeśli tam jesteś… - przerwał. Ostry przedmiot w jego ciele sprawiał, że Bennington nie mógł wytrzymać tego cierpienia. – Pomóż mi… błagam – wyszeptał, po czym zacisnął zęby z całej siły. Z jego oczu leciały łzy. Nie z bólu, lecz z cholernego poczucia winy i rozpaczy. Wiedział, że stoczył się. Wiedział, że jest tylko tchórzem, któremu nie udało się pokonać nałogu. Tchórzem, który nie umie zająć się córką, którą kocha. – Do jasnej cholery pomóż! – wykrzyczał drżącym głosem. Nagle zauważył, że drzwi się otworzyły. Chciał jak najszybciej wstać i uciec, jednak nie mógł się ruszyć. Do pokoju weszła Axel. Blondynka usiadła obok mężczyzny i uśmiechnęła się szeroko. Nie odzywała się, jedynie obserwowała ojca.

- Co tu robisz? – Bennington wyszeptał próbując zatrzymać łzy.

- Przyszłam tak po prostu – powiedziała cicho dziewczyna. Odgarnęła z twarzy jasny kosmyk włosów, a następnie położyła głowę na ramieniu mężczyzny i chwyciła jego dłoń. Chester nie wytrzymał. Po jego bladym policzku spłynęła łza. – Co się stało? – kobieta oderwała się od taty i spojrzała w jego świecące się oczy.

- Nic, po prostu jestem idiotą – przerwał, aby nabrać powietrza. – Idiotą, który nie potrafi wykorzystać szansy, jaką daje mu ten pieprzony świat – spuścił głowę na dół.

- Głuptasie, nie mów tak. Wykorzystałeś szanse. Jestem obok ciebie, czyż nie? – blondynka ścisnęła mocniej chłodną dłoń Benningtona, a następnie pocałowała go w policzek. Muzyk uśmiechnął się delikatnie.

- Jak dobrze, że ciebie mam – wyszeptał, po czym położył głowę na  jej ramieniu. Czuł się lepiej. Ból, zawroty, nudności – wszystko to zniknęło. Chciało mu się płakać ze szczęścia. Jeszcze nigdy w życiu nie odczuwał takiej radości. Nieoczekiwanie do pokoju wszedł lekarz. Lekko ze zdziwieniem patrzył na muzyka. – Alex, czemu on się tak na mnie patrzy? Coś ze mną nie tak? – zapytał cicho. Stojący w drzwiach mężczyzna krzyknął coś i wyszedł z pokoju. Za chwilę w pokoju pojawiło się z pięć osób. Trzy z nich podeszły do Chestera i chwyciły go za ręce, by go podnieść. Gdy udało im się to, zaciągnęły go siłą na wózek. – Alex! – wykrzyczał zdesperowany muzyk. – Alex! – nic nie odpowiedziała. Patrzyła na niego i delikatnie uśmiechnęła się. Za chwilę Bennington nie widział już nic. 

I oto jestem. :D 

Znudzona zwykłą fabułą, która szczerze mówiąc nie zaskakiwała, spróbuję czegoś nowego. Wypowiedzcie się jak tam podoba Wam się rozdział. <3 

Do zobaczenia Kochani <3