XV

Z głębokiego snu, wyrwał Shinodę upadek z łóżka na podłogę. Jęcząc z bólu, wolno otworzył oczy, po czym położył się na plecach. Nad sobą zauważył rozmazaną, ciemną postać. Stała nad nim i nie odzywała się. Mike nie zwracając uwagi na tajemniczą zjawę, postanowił zamknąć oczy i spróbować zasnąć. Przeszkodził mu w tym mocne kopnięcie w brzuch.

- Wstawaj – usłyszał nagle dobrze znajomy mu głos. Zwijając się z bólu, powoli zaczął zmieniać swoją pozycję. Siedząc na twardych panelach patrzył ze złością na Geralta, którego najwyraźniej bawił widok pokrzywdzonego muzyka.

- Śmieszy cię to? – spytał cicho, po czym z trudem wstał. Gwynbleidd spojrzał na niego delikatnie się uśmiechając.

- Jeśli mówimy o tym, że śmieszy mnie twój wyraz twarzy, to owszem. Tak, bawi mnie to w cholerę – przerwał i zaśmiał się. – Wyglądasz, jakby ktoś wsadził ci kij w dupę - Shinoda zacisnął zęby i powędrował do łazienki, by się nieco ogarnąć. – Za pół godziny masz być gotowy – wiedźmin orzekł sucho, po czym zszedł na dół. – Tutejsi ludzie w ogóle nie mają poczucie humoru – wyszeptał pod nosem i otworzył drzwi do lodówki. Jego brzuch domagał się wielkiego zastrzyku pożywienia. – Porządnego jedzenia również nie mają – westchnął, wyciągając kawałek kurczaka. Oparł się o wystający, marmurowy blat i zaczął spożywanie pałki. Nawet nie minęła minuta, gdy Geralt skończył jeść mięso. Obgryzioną dokładnie kość wrzucił do zlewu, a następnie usiadł przy ogromnym, mahoniowym stole. Wyciągnął medalion w kształcie łba wilka spod białej koszuli, a następnie wpadł w głębokie przemyślenia, wpatrując  się w owy przedmiot. Wiedźmińskie zmysły podpowiedziały Gwynbleidd’owi, że Shinoda zjawił się już w pokoju, lecz nie zamierzał odrywać wzroku od wisiora. Zapanowała cisza, jednak po paru minutach przerwało ją grzebanie w lodówce.

- Do jasnej cholery, czemu zjadłeś mi ostatnią pałkę? – Mike spojrzał z oburzeniem na spokojnie siedzącego mężczyznę. Ten nawet nie zareagował. – Panie Wilk, mówię coś – muzyk powiedział głośno i wyraźnie.

- Głody byłem – koniec. Po tej suchej odpowiedzi, Shinoda patrzył ze zdziwieniem na wiedźmina. Po chwili wyciągnął kromkę i nie smarując ją niczym, zaczął jeść.

- Możemy zaczynać trening – zarzucił, gdy skończył konsumować jakże wykwintne śniadanie. Gwynbleidd po chwili zastanowienia wstał od stołu, zasunął za sobą krzesło i podszedł do muzyka. – Widzę, że nie jest aż tak źle z twoimi manierami.

- Złap mnie za rękę – Biały Wilk wyszeptał, po czym wysunął dłoń w stronę Mike’a. Ten spojrzał na niego wielkimi oczami i ze zdziwieniem.

- Co kurwa? – odrzekł krótko Shinoda.

- Do jasnej cholery, o nic takiego mi nie chodzi. Po prostu złap mnie za rękę – Geralt zmarszczył czoło i jeszcze bardziej przybliżył się do bruneta, który sam nie wiedział co ma zrobić. Po chwilowym zastanowieniu delikatnie złapał wiedźmina za bladą dłoń. Gwynbleidd zamknął oczy i zaczął wypowiadać pod nosem niezrozumiałe słowa. Po chwili Shinoda poczuł dziwne mrowienie w nogach. Uczucie to przenosiło się coraz wyżej, aż dotarło do głowy. Ciemność. W pewnym momencie odzyskał widoczność jednocześnie upadając na twardą ziemię. Przez silne zawroty głowy zachciało mu się wyrzucić z siebie to dzisiejsze wspaniale bogate śniadanie. Czuł jak rozrywa mu żołądek. Niezrozumiały bieg wydarzeń sprawił, że miał teraz mnóstwo pytań do Białego Wilka, który otrzepywał skórzaną narzutę z kurzu. Muzyk wstał powoli, chwiejąc się okropnie. Gdy miał wydać z siebie pierwsze słowo, przerwało mu śniadanie.

- Ludzie – zaśmiał się Geralt, patrząc na męczącego się Mike’a. – Dobra, chodź obrzygusie – pokazał kierunek głową, a następnie ruszył przed siebie wolnym krokiem. Gdy Shinoda ogarnął się, poszedł za wiedźminem, jednocześnie rozglądając się dookoła. Wysokie drzewa, wysokie trawy, pełno zwierzyny na łąkach. Nie wiedział gdzie jest i co się stało, że się tutaj znalazł.

- Gdzie jesteśmy? – wydał z siebie cichy szept. Jego ciało nie było jeszcze do końca sprawne. Jego nogi chwiały się pod ciężarem ciała, a głos bardziej przypominał beczenie kozy, niż męski, poważny ton.  

- Kaer Morhen – odrzekł sucho Gwynbleidd – przeniosłem nas tu – dodał po chwili i westchnął głęboko. Dawno nie był w rodzinnych stronach. Tęsknił za tym starym, rozpadającym się już zamczyskiem i ogólnie całą tą krainą. – Tylko posłuchaj – zatrzymał się nagle sprawiając, że idący za nim Mike uderzył w plecy masywnego mężczyzny. – To co zobaczysz ma zostać między nami, jasne?

- Jasne – Shinoda odrzekł bez namysłu, nawet nie patrząc w kocie oczy Wilka.

- Mówię poważnie – Geralt odpowiedział groźnie i przybliżył blada twarz do lekko wystraszonej buzi muzyka.  Ten tylko nerwowo potrząsnął głową oznajmiając, że rozumie. Shinoda nie rozumiał tylko czemu wiedźminowi tak bardzo zależało na zachowaniu tajemnicy. Przecież są tu jedynie jakieś polne ścieżki, masywne drzewa i skaczące sarny. Wędrowali polnymi, wąskimi ścieżkami, których końca nie było widać. Mike powoli nie dawał już rady. Upał jaki panował, nie dawał mu normalnie iść. Pot spływał kroplami po jego czole, a oddech mocno przyspieszył. Bał się teraz narzekać, bo nadal nie wiedział dokładnie co tu się dzieje. Wolał na razie siedzieć cicho i czekać na dalszy rozwój wydarzeń.  

- Czemu nie możemy iść lasem, tam jest cień – Spike powiedział niepewnie i czekał na jakąś złośliwą odpowiedź od Geralta. Ten jednak nadal szedł przed siebie i tylko cicho westchnął.

- Słuchaj, nie mam czym cię bronić, więc jeśli chcesz przeżyć, musimy iść tędy – odpowiedział spokojnie, nie zwalniając tempa.  – Zresztą, jeszcze tylko jakieś pięć minut drogi – dodał po chwili. Faktycznie. Po jakimś czasie zaczął wyjawiać się ogromny, jasny zamek. Gdy Mike stanął pod budynkiem, zamarł. Pierwszy raz widział coś tak masywnego i wielkiego. Gwynbleidd spoglądał z lekkim uśmiechem na Shinodę. Zauważył w muzyku coś co sprawiło, że można by było się z nim dogadać. Gdy weszli do środka, jeszcze większe zdziwienie ogarnęło Spike’a, który trzymał się blisko Białego Wilka, nie wiedząc, czego tak naprawdę się spodziewać.

- Geeralt, jesteś wreszcie – usłyszeli nagle radosny głos. Zza kolumny wyszedł Vesemir. Szarowłosy, radosny starzec podszedł do Gwynbleidda i podał mu rękę. Shinoda od razu zauważył, że na szyi starszego mężczyzny zwisa taki sam medalion jaki ma Geralt.

- Ohoh, czyżby kolejny wiedźmin? Nieźle się zapowiada – pomyślał Mike.

- Czyżby to twój uczeń? – zaśmiał się starzec, po czym wskazał na bruneta. Geralt tylko skinął głowę, potwierdzając słowa ojca. Co prawda Vesemir nie był prawdziwym tatą Białego Wilka. Gwynbleidd, uważał go jako najbliższą rodzinę, bo nikogo innego nie miał. Przez te wiele lat nauki, bardzo się ze sobą zżyli. – Wolny pokój masz u góry – dodał po chwili mężczyzna.

- Chodź, pokażę ci gdzie zamieszkasz przez dłuższy czas – Geralt machnął ręką i ruszył w stronę masywnych schodów.

- Jak to zamieszkam? – Shinoda stanął w miejscu i otworzył szeroko oczy. – A co z zespołem?

- Spokojnie, zajmę się tym – wiedźmin uśmiechnął się i ruszył dalej. – No chodź! – będąc już w połowię drogi, zawołał muzyka. Ten szedł wolno, ze zmieszaną miną. Już w ogóle nie wiedział co ma myśleć. Najpierw dziwne teleporty, nowe miejsce, teraz jeszcze to. Szedł wolno, ledwo unosząc nogi przed kolejnym stopniem. Zmarszczył czoło i smutnym wzrokiem wpatrywał się w swoje stopy. Gdy dotarli już do pokoju, Mike jeszcze bardziej się zdziwił. Myślał, że wchodząc tu, znajdzie jedynie zdechłe szczury i siano, jednak pomylił się. Na środku znajdował się ogromny dywan, z boku masywne, drewniane łóżko. Na kamiennej ścianie przyczepione były pochodnie, a po prawej stronie stał średniej wielkości stół. – Pójdziesz dzisiaj kupić sobie ciuchy. Jesteś zbyt nowoczesny jak na te czasy – oznajmił nagle Geralt, opierając się o drzwi.

- Jakie czasy? – Shinoda ponownie zmarszczył czoło.

- Mamy tak jakby średniowiecze – Mike z wrażenia aż usiadł na wyjątkowo miękkim łóżku. Przełknął głośno ślinę, po czym pytająco spojrzał na wiedźmina.

- Sam mam je kupić? – brunet spytał drżącym głosem.

- Oszalałeś, gdybyś poszedł sam, po dwóch minutach wpieprzyłby cię jakiś ghul – zaśmiał się Gwynbleidd, kręcąc jednocześnie głową. – Pójdziesz z moją córką – dodał nagle i spoważniał.

- A czy wy, wiedźmini, czasem nie jesteście bezpłodni? – Mike podrapał się po włosach, bo nie wiedział czy dobrze zrobił, zadając to pytanie. Geralt jedynie lekko się uśmiechnął.

- Długa historia – powiedział i delikatnie odepchnął się od drzwi. Zaczął iść w kierunku muzyka, który zaczął się denerwować. Gdy Gwynbleidd podszedł do bruneta, podniósł kącik ust, po czym szybkim ruchem, uniósł mężczyznę do góry, łapiąc go za koszulkę. Shinoda pocił się jeszcze bardziej niż wcześniej. Jego oddech przyspieszył, gdy patrzył się w kocie oczy pełne złości. Było w nich coś takiego, że wypalało człowieka od środka od samego spoglądania w nie. – Pamiętaj, że jeśli skrzywdzisz którąś z moich córek, najpierw odetnę ci ręce by wsadzić ci je w dupę, a następnie wydłubię oczy, by wsadzić tam twoje wyrwane jajca. Rozumiesz? – Geralt mocno marszcząc czoło, oznajmił drżącym ze złości głosem.  Mike nerwowo zaczął kiwać głową. Jeszcze nigdy nie czół takiego strachu. Po chwili opadł na ziemię. – Zejdź potem na dół – oznajmił, kierując się do wyjścia. – A, i nawet nie próbuj uciekać, bo coś cię wpierdoli zanim zdążysz wyjść za obręb tego zamku – dodał i wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Shinoda wziął głęboki oddech i wstał na nogi. Wolnym krokiem zaczął krążyć po pokoju. Znowu nie wiedział co ma robić i co o tym wszystkim sądzić. Miotał nim delikatny strach. Od nerwowego przegryzania wargi, krew spłynęła mu na brodę. Po jakimś czasie, nie widząc żadnego sensownego wyjścia z tej sytuacji, postanowił zejść na dół. Tam w głównym holu stał ogromny, długi stół, przy którym siedział Geralt i Vesemir. Przyłączył się do nich, siadając niepewnie obok starszego wiedźmina. Obaj pili piwo z wielkich, masywnych kufli i jak było widać, humor im dopisywał. Muzyk poczuł się pewniej i lepiej. Nieoczekiwanie do pokoju weszła kobieta średniego wzrostu. Również miała białe włosy i medalion na szyi.

-Tato! – wykrzyczała radosnym głosem, po czym zaczęła biec w stronę Bwynbleidd’a. Ten wstał szybko z miejsca i też ruszył w kierunku kobiety.

- Pat – wyszeptał cicho Geralt. Shinoda zdziwił się widząc wiedźmina w takim stanie. Wydawał się taki szczęśliwy, taki inny. Zupełnie jakby nie widział dziewczyny przez długi czas. I chyba miał rację, bo po bladych policzkach białowłosej spływały krople. Oboje byli w swoich objęciach przez długi czas. – Córeczko, czemu tak późno? – zapytał cicho, patrząc w świecące się kocie oczy córki. Ta nie odpowiadała. Wpatrywała się w ojca z niezwykłą miłością i uczuciem. Ktoś mógłby pomyśleć, że zignorowała pytanie, ale tak naprawdę nic nie mogła z siebie wydusić. Łzy wpadały jej do ust, a w gardle pojawiła się niewidzialna kula. Biały Wilk mocno tłumił w sobie jakiekolwiek emocje. Zresztą większość jego emocji zniknęła przy próbie Traw. Jednak widok kochanej córki sprawił, że w jego oczach zakręciła się łza. Chciał, aby nikt tego nie zauważył. Czasem bał się okazywać co czuje, bo ktoś może uznać go za zbyt wrażliwego.

- Kocham cię tato – odrzekła nagle i rozbrajająco Pat. Wiedźmin nie wytrzymał. Po jego policzku ozdobionym blizną spłynęła łza. Czując to, zwiesił głowę. Kobieta widząc to, położyła delikatnie dłoń na  twarzy ojca i uniosła ją lekko do góry, by móc mu spojrzeć w oczy, jednocześnie ścierając palcem płynącą kroplę. Shinoda przypatrywał się temu wszystkiemu uważnie i z ogromną ciekawością.

- A z dziadkiem to się już nie przywitasz, co? – zawołał wesoło Vesemir. Starszy wiedźmin również wstał.

- Już lecę – białowłosa podbiegła do starca i rzuciła się na niego, ściskając go mocno.

- Ale wyrosłaś – spojrzał na nią, uśmiechając się. Spike dokładnie obserwował zgrabną dziewczynę, której nawet czerwone od płaczu oczy dodawały uroku. Gdy Shinoda bardziej przyglądał się pięknej dziewczynie, zaważył na jej twarzy ogromną bliznę. Biegła ona, zupełnie jak u jej ojca, po lewej stronie bladej twarzy.

- Tobie też broda urosła – Pat zaśmiała się dotykając wąsa dziadka. Ta cała scena była tak przepełniona miłością i radością, że nawet na twarzy Mike’a ukazał się szczery uśmiech. Po chwili jednak zauważył mężczyznę, który wchodzi do zamku. Wysoki, ubrany w zbroją facet, który nie wyglądał zbyt przyjaźnie.

- O mnie to już nikt nie pamięta, co? – wszyscy usłyszeli nagle męski głos.

- Lambert, chłopie – Geralt nie odwracając się nawet, potrafił stwierdzić czyj to głos.

- Nie musisz się fatygować – kolejny wiedźmin odrzekł dość zgryźliwie. Podszedł do Gwynbleidda i przywitał się.

- Lambi – Pat powiedziała cicho i uczuciowo. Mężczyzna jak na komendę ugryzł się w język i uśmiechnął się.  

- Lambi? O czymś nie wiem? – Geralt uniósł jedną brew i w delikatnie podniósł kącik ust. Pat tylko lekko wzruszyła ramionami w pozytywny sposób. – No nieźle – zaśmiał się białowłosy.

- Cholera – pomyślał wpatrując się w dziewczynę – chcę ją mieć…

 

Witam Was serdecznie Kochani. Są wakacje, także nadrabiam moje zaległości.

Dla mnie ten rozdział jest taki sobie w sumie, ale czekam na wasze komentarze pod rozdziałem.

Do następnego.  <3