XX

Pat w jednej chwili otworzyła oczy, zerwała się do góry i wzięła głęboki oddech, zupełnie tak, jakby wynurzała się spod wody, z powodu braku powietrza. Nie czuła większego bólu, czy nawet zawrotów głowy, więc wstała ze stołu i korzystając z okazji, że nikogo nie ma, chwyciła leżący obok niej miecz z glifami i znakami runicznymi. Następnie  wykradła się po cichu z zamku, starając się zamknąć za sobą wielkie wrota najciszej jak potrafiła. Nikt nie usłyszał zamykających się drzwi, ni choćby szmeru wywodzącego się z ogromnego holu. Kobieta wiedziała, iż musi udać się teraz w głąb ciemnego lasu i odszukać Lamberta.  Po mimo nadchodzącej burzy, zaczęła biec w stronę głównej bramy, przy której znajdowały się dwa konie. Szybko dosiadła jednego z nich i wyruszyła. Wiatr coraz bardziej uderzał w twarz kobiety, włosy natomiast zaczęły wędrować we wszystkie strony, kłując lekko delikatną, bladą skórę.  Wierzchowiec pędził przed siebie, nie zbaczając na porywiste podmuchy, czy kropiący deszcz. Przed wiedźminką ukazał się potężny i majestatyczny, mroczny las, a nad nim unosiły się wręcz czarne chmury, które zbliżały się w stronę białowłosej. Nie powodowały one jadnak  żadnego zmartwienia u kobiety. Gnała ona na rumaku jak opętana, czuła, iż prawie nic nie mogło jej powstrzymać. Nawet nasilający się wiatr. Po chwili zaczęło padać  tak, że nawet wielkie liście nie stanowiły ochrony przed kroplami deszczu, z którymi musiała sobie teraz poradzić Pat. Pierwszy piorun uderzył daleko od nich, więc koń tylko delikatnie zwolnił, a następnie powrócił do poprzedniego tempa. Kobieta zaczęła powoli kojarzyć miejsca, więc pociągnęła za lejce i zatrzymała wierzchowca. Zeskoczyła z konia i opadła na ręce. Jej nogi ugrzęzły w błocie. Szybko nakreśliła znak Aksji w stronę rumaka, by ten poszedł dalej, wyciągając jednocześnie dziewczynę z ziemi. Udało jej się. Teraz szybkim, lecz ostrożnym krokiem szła w miejsce, gdzie widziała Lamberta w śnie, prowadząc równocześnie za sobą wierzchowca, który dzielnie znosił ,zadające ból, krople.  Utrudniał jej to wpadający do oczu tnący, niczym brzytwy, deszcz. Dodatkowym utrudnieniem były niesforne włosy, których nie miała jak związać. Zapomniała bowiem swojej gumki, gdy pospiesznie wychodziła z zamku. Po jakiś trzech minutach wytężania swoich zmysłów do granic możliwości, odnalazła ciało Lamberta. Podeszła do niego i upadła na kolana. Skórzana kurtka rozszarpana przez kły, a twarz poraniona pazurami, w dodatku cały ubrudzony był krwią, która spływała strumykami pod wpływem padającego deszczu. Kobieta cicho przełknęła ślinę, po czym sprawdziła, czy mężczyzna oddycha. Sprawdzała to kilkakrotnie… za każdym razem niczego nie wykryła. Żadnych oznak życia.

- Lambi? – wyszeptała. Jej głos był zupełnie niesłyszalny przez uderzające ,o liście i glebę, krople. Spojrzała ona załzawionymi oczami na leżące ciało. – Lambi – powtórzyła jeszcze ciszej niż przedtem i bardziej łamiącym się głosem. – Lam… - nie dokończyła. Przyłożyła dłoń do twarzy i wgryzła się w nią. Szybko schowała płaczące oczy w ramię. Po jej policzkach zaczęły spływać łzy, a białe kiełki jeszcze mocniej wbiły się w skórę. W jej głowie panował chaos. Sama nie wiedziała co się dzieje… Nie docierało to do niej po prostu. – Proszę cię… - wiedziała, że rozmawia już sama ze sobą. Bardzo dobrze to wiedziała… może aż zbyt dobrze? Jej serce zaczęło bić szybciej, a krople rozświetlały jej wygasłe oczy. Tak nagle straciły swój charakterystyczny blask. – Wróć ze mną… - wyszeptała i zdjęła mężczyźnie, czerwone od krwi, skórzane rękawice. – Błagam – chwyciła masywną dłoń i przyłożyła ją sobie do czoła.  Zimne jak lód. Ciało wiedźmina wychładza się o wiele szybciej niż zwykłego człowieka.  To było wyjątkowo chłodne. Po Pat przeszedł nieprzyjemny dreszcz, sprawiając, że przez chwilę zaczęła się trząść. – Do jasnej cholery! – wykrzyczała i wstawała. – Nie wygłupiaj się – chwyciła szybko rękę Lamberta i zaczęła ciągnąc z całej siły. Po chwili upadła, brudząc się błotem. – Powiedz coś – powiedziała głosem wypełnionym rozpaczą, a po chwili uderzyła go w klatkę piersiową. - ,,Pat, co ty robisz… Przecież on nie żyje’’ – w jej głowie pojawiły się nagle te słowa. Zupełnie jakby połowa jej chciała zakończyć to całe przedstawienie. – Nie zostawię cie tu – z trudem przeciągnęła jego ciało tak, by głowa mężczyzny znalazła się na brudnych od błota kobiecych kolanach. Jej łzy spadały delikatnie na zakrwawioną twarz Lamberta. Zupełnie zapomniała o wietrze, który kołysał jej ciałem i siarczystym deszczem, co ranił jej skórę i przemaczał ubrania, w jakich była. Teraz liczył się tylko on. Przez jakiś czas Pat po prostu siedziała w ciszy, patrząc w zamknięte powieki wiedźmina i głaskała jego mokre, czarne włosy, którymi tak bardzo uwielbiała się bawić. – I co? – wyszeptała. – Że niby mam cię tu tak zostawić? Wrócę tam niby jako ja… jednak część mnie, zostanie przy tobie – przerwała. - Kto teraz zajmie się  denerwowaniem dziadka Vesemira? – spytała patrząc nadal na twarz Lamberta i delikatnie się uśmiechając.  – Kto będzie dalej częstował wszystkich ironicznymi żarcikami? – jej oczy coraz bardziej wypełniały się łzami, a głos powoli zanikał. Dziewczyna wpatrywała się w mężczyznę, nie wierząc, że tak ma się to wszystko zakończyć. Nie chciała się pogodzić z myślą, iż teraz to wszystko co do niego czuła, ma zostać tu z nim. Nie miała ochoty wracać do domu, gdyż bez jego obecności tam, to wszystko nie będzie miało sensu. –Proszę, nie zostawiaj mnie – powiedziała nagle i otuliła jego chłodną twarz, lekko brudnymi dłońmi. – Potrzebuję cię – wyszeptała ledwo słyszalnym głosem i przyłożyła swoje czoło do jego twarzy. Nieoczekiwanie wyczuła, że wokół niej gromadzą się wilki, ale tylko jeden z nich stanął naprzeciwko dziewczyny. Nie atakował jej, nawet nie warknął. Po prostu stał. Patrzył na nią czerwonymi, świecącymi się oczami. Pat nie zwracała na niego uwagi. Nadal zatracona była w rozpaczy i wściekłości, wściekłości, że nie może nic zrobić.

- Pwerbleidd – powiedział nagle. Białowłosa podniosła zapłakanym głowę i  spojrzała z ogromnym zdziwieniem na zwierze.  – Gerlu pogre psution, Pwerbleidd– dodał po chwili i ukłonił się przed Pat, która próbowała przypomnieć sobie, skąd zna owy język.

- Wybacz, kojarzę elfi, lecz nie rozumiem co mówisz – Pat rzekła zachrypniętym głosem i lekko opuściła głowę ze wstydu. Uczyła się kiedyś tych wszystkich znaków i słów z dziadkiem Vesemirem, lecz było to dawno temu i każde znaczenie wypadło jej z głowy.

- Błękitny Wilku – odrzekł, patrząc czerwonymi oczyma na zmieszaną i przemoczoną kobietę. – Miło mi cię poznać,  Błękitny Wilku – biały wilczur przerwał i ponownie się ukłonił. Kobieta bardzo się zdziwiła. – Jestem Nahme – po tych słowach, Pat skinęła głową.  – Pozwól za mną. I nie martw się o twojego partnera, zaopiekujemy się nim. Po prostu mi zaufaj – zwierzę odwróciło się i zaczęło iść przed siebie. Pat  mimo gryzących się myśli, delikatnie zsunęła głowę Lamberta i ruszyła za Nahme. W głosie tego wilka było coś co sprawiało, że poszłaby za nią wszędzie. Dodatkowo chciała wiedzieć czemu nazwał ją Błękitnym Wilkiem. Odwróciła się jeszcze za siebie patrząc na leżącego wiedźmina. Męczyły ją wyrzuty sumienia, że zostawia go tam samego. Idąc za zwierzęciem, między ogromnymi krzewami i drzewami, nawet nie zauważyła, że deszcz, który ranił jej ciało, tak nagle ucichł, tak samo i wiatr. Niebo zapełnione było ptactwem, a ziemia małymi stworzonkami. Wilk pewnie kroczył po mokrej trawie, a Pat za nim rozglądała się na wszystkie strony. Nagle przeszedł ją dreszcz. Przemoczone ubranie dawało się we znaki, sprawiając, że po chwili trzęsła się jak mała galaretka. Tak nagle zapomniała o Lambercie, którego zostawiła samego. W rzeczywistości, Nahme rzuciła urok na Pat, by ta nie była zbyt przejęta losem wiedźmina. 

***

Geralt cały przemoczony wszedł do zamku. Szare, mokre włosy niesfornie opadały na  zdenerwowaną twarz, a w jego butach było idealne akwarium.  

- Cholerny deszcz – burknął pod nosem i zdjął zbroję odsłaniając umięśnioną klatkę piersiową. Podszedł do kominka i przed nim, na krześle, ułożył rzeczy, z których kapało. Kiedy wszedł do salonu zastał jedynie chodzącą w kółko, Yennefer. Mamrotała ona coś pod nosem. Sam nie wiedział czy to jakieś zaklęcia, czy może po prostu wiązanka najróżniejszych przekleństw.

- Co się stało Yen? – Gwynbleidd podszedł do czarnowłosej i chwycił ją za dłoń. Ta spojrzała na niego, smutnymi, fiołkowymi oczami. Geralt wiedział, że stało się coś bardziej poważniejszego niż typowe problemy, z którymi zawsze się borykają.

- Chodzi o Pat – wyszeptała, przygryzła wargę i ścisnęła z całej siły rękę wiedźmina. Ten nic nie mówiąc, wzrokiem pytał czarodziejkę, co się stało. – Najpierw Eskel przyniósł ją tutaj nieprzytomną. Płakała krwią, Geralt. Krwią, rozumiesz? To się już zaczyna… - przerwała i zamknęła oczy. Próbowała jak najszybciej się uspokoić. Nienawidziła okazywać swoich uczuć nawet w takich momentach. Jednak teraz, gdy chodziło o Pat, najważniejszą dla niej osobę, tak trudno szło jej z chowaniem rozpaczy i smutku. Wiedźmin westchnął cicho,  a następnie odwrócił wzrok. – A teraz… - Gwynbleidd ponownie spojrzał na roztrzęsioną kobietę. – Nie wiem jak to się stało, ale Pat tak po prostu wyjechała z zamku. Vesemir znalazł ślady kopyt, które najprawdopodobniej prowadzą do Greflor – zatrzymała się i przełknęła ślinę.

- Jadę po nią – oznajmił krótko i obrócił się na pięcie. Jednak coś pociągnęło go za rękę.

- Vesemir i Eksel już  jej szukają – przerwała. – Proszę, zostań ze mną – powiedziała zapłakana. Nie wytrzymała już tego wszystkiego. Geralt przyciągnął ją do siebie i przytulił. Gładząc jej czarne, długie włosy, zamknął oczy i sam próbował się uspokoić. Nie szło mu to najlepiej. Pat była jego najukochańszą córką. Jedyną z jego krwi. I teraz kiedy ją w końcu odnalazł, okazuję się, że grozi jej ogromne niebezpieczeństwo, przed którym trzeba ją ochronić. Problem polegał na tym, że sam nie wiedział, czy jest w stanie odepchnąć atak czegoś tak potężnego. Tak bardzo bał się o tego małego wilczka.  Kiedy podniósł powieki, zobaczył przed sobą postać. Nie umiał określić co to było, lecz wiedział, że nie było to nic dobrego. Czuł jak coś jakby wypala go od środka i sprawia, że ma ochotę zasnąć i po prostu się nie obudzić.

- Jera – pomyślał. Dziwny stwór, w postaci czarnego cienia, żywiący się najgorszym cierpieniem psychicznym. Sprawiał, że osoba, która czuła ogromny smutek, ale tłumiła to aż za bardzo w sobie, tak nagle chce iść się położyć. Wtedy stojąc nad nią wchłania się w danego człowieka. Potem już tylko czekać na pierwsze samookaleczenia, a nawet na samobójstwo. Nikt nie wie przez co przechodzą opanowany przez Jerę, ludzie. Geralt domyślając, co może się z nim stać, ułożył palce w Znak Aksji i uspokoił sam siebie. Odetchnął z ulgą, a czarna postać, nagle zmieniła się w dym i po chwili wyparowała. – Znajdziemy ją, Yen. Znajdziemy.

I oto jestem  z nowym rozdziałem. Muszę przyznać, że chwycił mnie chwilowy brak weny.

Pewnie pojawią się jakieś błędy czy cuś. ;---;

No nic. Mam nadzieję, że się Wam spodobał. :)

No nic. Do zobaczenia wataho! 

Więcej Mike'a niedługo. hehehe