XIX

Białowłosa otworzyła oczy i poczuła jak coś ostrego wbija jej się w plecy. Dopiero po chwili zauważyła, że leży na ziemi, a nad nią wesoło kołyszą się zielone korony drzew oraz przelatują czarne, jak smoła, kruki. Zaczęła wstawać powoli, gdyż delikatnie kręciło jej się w głowie, a nogi jakby obumarły. Nie wiedziała co robi w głębi ciemnego lasu, lecz postanowiła iść przed siebie. Jej stopy wlokły się po piasku, zahaczając ,co chwila, o wystające kamienie, a kosmyki długich, śnieżnych włosów, opadały na twarz, ograniczając widoczność. Mimo to, dziewczyna brnęła przed siebie, ponieważ odczuwała silną potrzebę odkrycia, co znajduje się przed nią. Nie umiała wyjaśnić skąd wzięło się to pragnienie, lecz traktowała to jako przymus. Tak chciało podpowiadające ,,coś’’ w jej głowie, z którym nie potrafiła walczyć.  Jakby tajemniczy głos, co rozkazuje jej ciału, jakby ktoś, kto chwyta za sznurki i steruje bezradną marionetką. Tak właśnie czuła się Pat, która nadal szła przed siebie. Nagle usłyszała dziwny dźwięk. Zupełnie jak uderzanie kopyt o glebę. Dziewczyna próbowała odnaleźć źródło owego hałasu za pomocą swoich zmysłów, lecz bezskutecznie. Nieoczekiwanie obok niej przebiegł wysoki koń, na którym jechał brunet w białej koszuli, a przed nim, leżała przypięta sznurem, jakaś dziewczyna. Dopiero po chwili skojarzyła, że widziała samą siebie i Mike’a, pędzącego na Grer’u.  

- Więc to sen – pomyślała i uśmiechnęła się pod nosem. Jednak po chwili wpadła w stan zamyślenia. Odgarnęła opadające, białe włosy, za ucho i przyłożyła dłoń do ust. Zupełnie,  jakby chciała z nerwów się w nią wgryźć. – Skoro Mike i ja jechaliśmy na Grer’u – przerwała na chwilę, po czym otworzyła szeroko oczy. – Lambert – wyszeptała zachwianym głosem, po czym szybkim krokiem ruszyła w przeciwnym kierunku, niż pobiegł wierzchowiec wiedźmina. Nadal czuła mrowienie w nogach i szepty w głowie, lecz próbowała je ignorować. Nie szło jej to najlepiej, gdyż co chwilę potykała się o wystające korzenie i kamienie.  Ręce Pat po jakimś czasie stały się czerwone od lepiącej się mazi, a spodnie, przetarte na kolanach. A ona wciąż nie mogła dostrzec nigdzie Lamberta. Po chwili dotarła do miejsca, które przesiąknięte były krwią, a smród jaki się tu unosił, był nie do wytrzymania. Pat od razu przyłożyła bladą rękę do nosa, by choć trochę ograniczyć to paskudztwo. Kiedy obróciła się lekko w lewo, zobaczyła leżące ciało. W jej głowie zrobiła się zupełna pusta, a serce zaczęło bić jak szalone. Gdy chciała tam pobiec, nagle wokół niej zapanowała ciemność.

***

Geralt spokojnie wędrował po wsi Dajno, które kojarzone było  najlepszymi kowalami i jedzeniem. Co prawda Gwynbleidd’owi bardziej  nazwa kojarzyła się ze słowem ,,Łajno’’, ale wolał nie mówić o tym mieszkańcom. I tak miał już na głowie ich bezsensowne teksty o wiedźminach i ich braku manier. Wielki mężczyzna kroczył dumnie do swojego przyjaciela, który miał wykonać dla niego małe cudeńko. W głowie powtarzał sobie właśnie schemat, jak wyglądać ma idealny naszyjnik dla Pat. Z jakich kamieni ma być i jakie inne surowce wykorzystać. – Złoto, srebro, może żelazo… Nie, nie żelazo jest zbyt słabe i biedne – w jego umyśle ciągle trwała walka myśli, które podpowiadały co chwilę to nowe pomysły na biżuterię.

- Panie wieśmin !– z przemyśleń wyrwało go niepewne wołanie, lecz kontynuował wędrówkę. – Panie wieśmin! – znowu ten sam głos. Geralt zatrzymał się i wziął głęboki oddech. Sam nie wiedział co bardziej go drażni  w tej chwili. To, że ktoś zabiera jego cenny czas, czy to, że ta osoba nie potrafi dobrze wypowiedzieć słowa ,, wiedźmin’’. Biały Wilk westchnął głęboko, po czym obrócił się na pięcie. W jego kierunku szedł starzec. Około siedemdziesiątki, jak określił białowłosy.   

- Witaj, panie wieśmin – staruszek podszedł do Geralta i przywitał się z uśmiechem, prezentując jednocześnie niepełne uzębienie. Gwynbleidd lekko kiwnął głową. – Jest pan wieśminem, tak?

- Nie – odpowiedział sucho mężczyzna w masywnej zbroi. – Jestem WIEDŹMINEM  - dodał po chwili, mocno naciskając na ostatni wyraz.

- No, no – staruszek ponownie uniósł kąciki ust, a po chwili wziął głęboki oddech. – To tego… panie wieśmin  - Geralt przewrócił pomarańczowymi oczami. – Jest sprawa, no nie? Bo widzita panie wieśmin. Na cmentarzu, tutaj obok – wskazał na polną dróżkę, która zapewne prowadziła do miejsca, o jakim mówił bezzębny pan. – jakieś stworzyska grasują. Mówię wam, panie wieśmin, takiego gówna to jeszcze nigdy nie widziałem. Wszędzie muchów i innych robaków. A krew? Panie… cały cmentarz krwią uwalony. Trupów to jak pryszczy u mojej żony na plecach -  przerwał i spojrzał na mającego kamienną twarz szarowłosego. Geralt nienawidził rozmawiać z wieśniakami, bo ich mowa, wprawiała go o wylew w uszach. Jednak czasem chciało mu się wybuchnąć śmiechem z ich porównań.

- Co z tego będę miał? – zarzucił sucho, po czym skierował wzrok lekko w prawo. Zależało mu, aby sprawić wrażenie znudzonego i niezainteresowanego zadaniem.

- 100 koron panie.

- No dobrze – Gwynbleidd powiedział z lekkim uśmiechem. – Jest ktoś, kto wie coś więcej o tych waszych potworach?

- Każdy kto widział potworzyska z bliska, leży tam teraz z innymi trupami – odrzekł jakby ze smutkiem w głosie.

- Dobrze. Zobaczę co da się zrobić – Geralt ponownie zarzucił sucho, po czym odwrócił się i wznowił wędrówkę do przyjaciela. Ponownie musiał przypomnieć sobie cały pomysł i dylematy, które mu towarzyszyły. – Złoto czy srebro? – wciął zadawał sobie to samo pytanie przez całą drogę. Kiedy znalazł się przed chatą znajomego, zapukał głośno, a po chwili zza rogu wyłonił się krasnolud z rudawą brodą. Te niskie stworzenia były najlepsze jeśli chodzi o wyroby metalu, srebra i tak dalej.

- Witaj Geralt, jak miło cię widzieć.

- Ciebie również, Mahmal – odrzekł wiedźmin, po czym uścisnął masywną dłoń małego człowieka. Krasnolud od stóp do głów ubrudzony był sadzą, a na jego głowie znajdowała się śnieżnobiała chusta. Dawała taki kontrast, że Geralt nie mógł na nią patrzeć, gdyż bolały go oczy. – Słuchaj, mam dla ciebie zlecenie – sięgnął do kieszeni, a następnie wyciągnął z niej parę drogocennych kamieni oraz większy kawałek srebra. – Zrób mi z tego naszyjnik z w kształcie wilka.

- Dla Pat zapewne? – uśmiechnął się Mahmal. Wiedźmin pokiwał jedynie głową, że tak. – Nie za dużo ma tych wilków na sobie? – zaśmiał się marszcząc jednocześnie swój wielki nos, który przypominał ziemniaka.  

- Czuję, że tak ma być – odrzekł sucho. – Nie pytaj – machnął dłonią po czym spojrzał na zdziwionego krasnoluda. - Tutaj masz pieniądze – wiedźmin rzucił woreczek, wypełniony hałasującymi monetami, woreczek, na drewniany stolik, obok Mahmal’a.

- Dziękuję – rudobrody odrzekł po chwili zamyślenia – Bywaj Geralt! – zawołał wesoło do wychodzącego mężczyzny. Przyzwyczaił się już, że wiedźmin nie jest zbyt rozmowny. Zawsze mówi krótko i na temat.

- Bywaj.

***

- Mike spotyka się z taką jedną, Anną – wyjaśnił Norman, po czym spojrzał na reakcję reszty. – Musiał wyjechać z nią, do jej rodziców – dodał po chwili z uśmieszkiem na twarzy. Joe i Brad spojrzeli na siebie ze zdziwieniem na twarzy i szeroko otworzonymi oczami.

- I tego nam się bałeś powiedzieć Dave? – Delson zaśmiał się, a po chwili podszedł do basisty i uderzył go w ramię. Farrell wymusił uśmiech na swojej, bladej ze stresu ,twarzy. Czuł się okropnie z faktem, że musi okłamywać zespół. Jednak dobrze wiedział, że nie miał innego wyjścia, bo albo Mike zrobiły mu krzywdę lub Reedus. Basista przełknął cicho ślinę, po czym spojrzał na rozbawionych kolegów.

- Dobra, to ja lecę, bo mam coś do załatwienia – Norman oznajmił tylko i wszedł bez żadnego większego pożegnania. Pozostali rozsiedli się wygodnie w fotelach i zaczęli pić herbatę, przygotowaną przed Dave’a. Po chwili rudzielec poczuł delikatne wibracje. Wyciągnął telefon z kieszeni, a po chwili odczytał sms’a, którego przed chwilą dostał.

,, Jeśli piśniesz choć słówko, to ujebie ci nogi przy samej dupie <3 ‘’

- Chociaż postarał się z tym serduszkiem – Farrell pomyślał i ponownie przełknął ślinę. Jak tak dalej pójdzie, to zaślini się na śmierć. Żeby nie przyciągać niepotrzebnej uwagi chłopaków, odłożył Iphona na stół i rozpoczął zupełnie inny temat. – To kiedy zabieramy się za teksty? – rzekł popijając herbatą.

- Słuchaj, ja nie mam zamiaru rozpoczynać niczego bez Chestera i Mike’a. Zresztą, nie oszukujmy się. Nikt z nas nie umie napisać nic lepszego nić ,, świeci słońce nam polem’’ – zaśmiał się Brad.

- Skąd wziąłeś ten tekst? – Joe wybuchł śmiechem i zaczął wycierać się koszulą, gdyż cały się opluł. Dave zrobił się cały czerwony widząc męczącego się Hahna.

- Ten tekst niczym ,, Stała krowa na polu i meczy’’ – dodał po chwili Farrell.

- Ale przecież krowy muczą… - Brad podrapał się po głowie. 

- Cicho, to była moja spuścizna artystyczna.

- Zrobiło się niesmacznie Dave - Joe zrobił obrzydzoną minę, po czym wybuchł śmiechem. 

Witajcie Kochani <3

Dzisiaj dodałam krótki rozdział, za co bardzo Was przepraszam. ;-;

Dzisiejszy post był pisany bez weny, więc proszę o wyrozumiałość.

No nic. Czekam na komentarze i do zobaczenia wataho. <3